بررسی مدرنیسم و پست مدرنیسم در سینما

بررسی مدرنیسم و پست مدرنیسم در سینما

از آن جایی که میخوام در مورد یک سری کارگردان صحبت کنم و سینمای آن ها پست مدرنیسم است، لازم دیدم ابتدا این جنبش را بشناسیم، ولی قبل از شناخت پست مدرنیسم باید مدرنیسم را بشناسیم، تمامی بحث هایی که اینجا می شود سینما را در بر میگیرد وگرنه پست مدرنیسم در هر حوزه هنری و حتی اجتماعی هم دیده می شود.

ابتدا به توضیح مدرنیسم در سینما می پردازیم :

مدرنیسم و مباحث مربوط به آن بسیار گسترده اند، سعی میکنم تا جایی که می شود خلاصه توضیح بدم.

مدرنیسم یک جنبش هنری در اواخر دهه 19 و اوایل دهه 20 محسوب می شود که هدف مدرنیزه کردن هنر، شکستن فرم های هنری سنتی و شکل دادن هنر به داخل دنیای مدرن بود. ابندای این جنبش در سینما را می توان به سینمای اکسپرسیونیسم آلمان ربط داد که قواعد فیلم سازی شکسته شدند و فیلم سازان گرافیک و طراحی هم وارد فیلم سازی کردند، این جنبش اولین جنبش مدرنیسم در سینما محسوب می شود. بعدها جنبش هایی نظیر نئورئالیسم هم مربوط به این جنبش معرفی شدند و کارگردان هایی نظیر برسون، تاتی، برگمان، فلینی، آنتونیونی و گدار که شیوه و فرم های بدیعی به سینما معرفی کردند همگی جزو فیلم سازان مدرنیسم محسوب می شوند.

مدرنیسم را نتیجه جنگ و انقلاب ها می دانند.

به قسمتی از ویژگی های این سینما می توان با موارد زیر اشاره کرد :

• کارگردانان مدرنیست امضای شخصی خود را در فیلم ها به جا می گذارند.
• در مورد کودکی خود فیلم های شخصی می سازند.
• شخصیت فیلم های آن ها مستقیما به درون دوربین نگاه می کنند و با بینندگان صحبت می کنند.
• گاهی اوقات وسایل فیلم سازی دیده می شود نظیر دوربین.
• استفاده از تدوین غیرخطی و جامپ کات ها.
• استفاده از فیلترهای رنگی قوی
• زمان فیلم با زمان داستان فیلم برابر است.
• در سینمای مدرن حقیقت داستان فیلم ها تبدیل به هاله ای از ابهام می شود، ممکن است داستان تنها قسمتی از تخیل شخصیت و یا روان پریشی او باشد ! و استفاده از نماد در این سینما بسیار دیده می شود.
• در سینمای مدرن ما از این حقیقت که داریم فیلم میبینیم آگاه هستیم در حالیکه در سینمای کلاسیک ما قرار بود در مورد واقعیت فراموش کنیم.

حالا نیم نگاهی هم به پست مدرنیسم در سینما می اندازیم

پست مدرنیسم کوچ بخش های مختلف هنر در اواخر دهه بیستم از مدرنیسم به سمت دیگری بود.

فیلم های پست مدرن بیشتر سعی در این دارند که ساختار روایی فیلم را تغییر دهند، با ذهن بیننده بازی کنند و بیشتر به ناپایداری علاقه دارد.

نگاهی خلاصه به ویژگی این سینما می اندازیم که آن ها را کاملا از مدرنیسم جدا می سازد:

• تقلید از بسیاری از سبک ها یا ژانر ها. این به این معنی ست که فیلم های پست مدرن از ترکیب کردن ژانر ها یا روش های مختلف فیلم سازی برای ساخت یک فیلم ترسی ندارند نظیر سری فیلم های آستین پاورز.
• نشان دادن تنهایی و انزوا در جهان مدرن نظیر فیلم راننده تاکسی مارتین اسکورسیزی.
•  چنین فیلم هایی معمولا این سوال را مطرح میکنند اگر تاریخ طور دیگری پیش می رفت چه اتفاقی می افتاد، اگر فلان کار اتفاق می افتاد چه می شد ؟ نظیر فیلم " دوازده میمون "
• نشان دادن اینکه تکنولوژی اثر منفی در زندگی انسان داشته است نظیر فیلم " The Truman Show " .
• نشان دادن شخصیت هایی که دستخوش تغییرات روحی و روانی شده اند، معمولا بواسطه استفاده از مواد مخدر.
• معمولا پایان فیلم های پست مدرنیسم باز است و نتیجه گیری گرفته نمی شود نظیر فیلم " برای پیرمردها جایی نیست " برادران کوئین.
• روایت این فیلم ها اکثرا غیرخطی است و بارها شیفت های پیاپی در داستان داریم.
• هجو قسمتی از سینمای پست مدرن محسوب می شود نظیر سینمای برادران کوئین، جیم جارموش.
• آن‌ها به روش‌هاي مختلف به ما مي‌گويند كه مشغول ديدن يك فيلم هستيد و هيچ‌ كدام از اين اتفاقات واقعي نيست.

تمامي مواردي كه مي‌توان در توشه سينماي پست مدرن يافت بدين شرح است: فرهنگ عامه، زوال و سقوط ارزش ها، خرد شدن حقيقت و بعضي مواقع هم حقيقت مفرط و شديد،‌گسستگي و شكاف ميان فرهنگ و جامعه، خشونت واقعي، دست‌ كشيدن و رهائي فرد گرائي و بالاخره‌ كمبود و يا تولد نمونه‌هاي مذهبي.‌

مطالب مرتبط

بررسی سینما و فیلم های برادران کوئن سخن اول – سینما از دید من بررسی انواع زوایای دوربین در سینما بررسی سینما و فیلم های آنتونی مان