بررسی و نقد فیلم Detachment

بررسی و نقد فیلم Detachment

Detachment / جدایی / 2011 / تونی کای

منم آن درد زنده / تو بگو از این جهان به کجا گریزان شوم

داستان فیلم Detachment:

هنری یک معلم جایگزین است، او به مدرسه جدیدی منتقل و کلاس درسی به او داده می شود مملو از شاگردانی که هر چیزی بلد هستند جز درس خواندن آن هم در مدرسه ای که با دارالتادیب فرقی ندارد با این تفاوت که خبری از ادب شدن نیست!

نقد فیلم Detachment:

موقع نقد فیلم Incendies هم گفته بودم، این روزها فقط حال و هوای درام دارم. قدیم هم همینطور بود، فیلم دیدن با روحیه من ارتباط مستقیم داشت، هرچه شادتر کمدی، هرچه مضطرب تر وحشتناک، هرچه افسرده تر درام و…

فیلم Detachment فیلم خوبی است، یک فیلم اشفته از یک جهان آشفته، انگاری آشفتگی فیلم همسو با جهانی آشفته است. انگار شخصیت های آشفته فیلم همگی همچون طغیانی در دل طغیان بزرگتری به اسم زندگی هستند. فیلم با پیش پرده ای پرسشی از افرادی شروع می شود که چرا معلم شده اید؟ جواب هایی که همه نشان می دهد افراد هیچ ذهنیتی برای اینکه به معنای واقعی "معلم" باید باشند نداشتند و همگی برحسب تصادف به این دنیا هل داده شده اند. فیلم شخصیت محوری به اسم هنری دارد، معلمی که مادرش خودکشی کرده است، پدربزرگ او در بیمارستان آخرین روزهای عمرش را سپری می کند و خود او که شخصی است آکنده از درد و با تصاویری از کودکی های خود زندگی میکند. ورود او به مدرسه ای که یک آشوب خانه است، یک کشتی شکسته رو به زوال است بیننده را هل می دهد درون دنیایی از شخصیت های مختلف. معلم هایی که هر کدام داستانی برای خود دارند، بچه هایی که هرکدام شخصیت درونی برای خود دارند و در کنار همه اینا آشنایی هنری با دختری خیابانی همانند با چاشنی است تا رنگ خاکستری فیلم تیره تر شود.

فیلم Detachment یا جدایی در رابطه با درد است، کما اینکه تونی کای که از او فقط اولین فیلمش یعنی فیلم American History X را دیده بودم هدفش نمایان کردن این قضیه نیست. تونی بیشتر در فیلم خود سعی میکند بر امر معلم بودن و اهمیت تربیت نسل جوان تاکید کند. ولی وجود داستان های فرعی در فیلم باعث شده است فیلم آشفته ای را شاهد باشیم که از قضا در خدمت فیلم آمده است اما به کمال فیلم کمکی نمی کند. شخصیت هنری مثل شخصیت درونی او در فیلم باز نمی شود، ما تنها با گوشه هایی از کودکی او جسته گریخته روبرو می شویم، اریکا دختر دیگری است که هیچ چیز زیادی از او نمی دانیم، شخصیت های درگیر در کلاس هنری جز یکی از آن ها اصلا باز نمی شوند و معلم ها همگی در حد این معرفی می شوند که هرکدام مشکلاتی دارند. انگار فیلم سعی کرده است به همه چیز رسیدگی کند ولی به اندازه ای که محوریت خود را از دست ندهد و به فیلم شخصیت محور تبدیل نشود و بیننده از پیام فیلم غافل نماند.

در پایان فیلم نیز فروپاشی مدرسه ای را می بینیم که زمانی برای آموزش و تربیت بوده است. هنری هم چنان در این مدرسه ویران شده سعی در خواندن شعری در راستای مقاومت و رنج انسانی دارد. انگار او معلم واقعی در فیلم معرفی می شود، فردی که برای این ویرانه باید باشد و آن را بسازد.

فیلم سکانس های بی نظیر کم ندارد، سکانسی که هنری در اتوبوس بعد از بازگشت از بیمارستان گریه می کند به قدری قدرتمند است که مهر تاییدی بر بازی بی نظیر آدرین برودی و انتخاب او می گذارد. یک extreme close up بی نظیر از صورت شخصیت اصلی فیلم بیننده را به درد می آورد. مگر جز این است ما برای درد کشیدن به دنیا آمده ایم؟ شاید این سوالی است که هنری در سر خود دارد و بیننده آن را می شنود.

فراموش نکنید دیالوگ هایی که هنری در اولین برخورد خود با بچه ها در کلاس می گوید، یعنی روبرویی او با پسری که او را تهدید میکند.

"من هیچ احساسی ندارم."

این فیلم را ببینید، لذت ببرید، افسرده تر شوید و حتما قرص خواب را فراموش نکنید چون قرار نیست شب خوشی داشته باشید.

قسمتی از دیالوگ های فیلم:

• خودکشی یک راه حل دائمی برای یک مشکل موقتی است.

امتیاز من به فیلم 7.5 از 10

حواشی فیلم Detachment:

• فیلم زیر 1.5 میلیون دلار فروش داشته است، متاسفانه!

مطالب مرتبط

بررسی و نقد فیلم Heaven Can Wait بررسی و نقد فیلم In the House بررسی و نقد فیلم Night Editor