بررسی فیلم They All Laughed

بررسی فیلم They All Laughed به کارگردانی پیتر باگدانوویچ

داستان : یک تیم کاراگاه خصوصی ماموریت دارند تا مواظب زن هایی باشند که شوهران آن ها فکر میکنند آن ها در حال خیانت هستند و………

در واقع من از باگدانوویچ خاطرات خوشی دارم لذت دیدن فیلم هایی نظیر : Noises Off…، What's Up, Doc?، Paper Moon ، The Last Picture Show  را هیچ وقت فراموش نمی کند.

فیلم  آن ها همگی خندیدند یا فیلم They All Laughed را همیشه دوست داشتم ببینم به چند دلیل، اول از همه اینکه این فیلم به شدت کمیاب بود برام، و دوم اینکه جزو فیلم های محبوب تارانتینو محسوب می شد و خیلی دوست داشتم ببینم این بشر چه نوع فیلمی را دوست دارد.

فیلم پر حاشیه ای ست، این فیلم تازه 2006 بود که روی دی وی دی منتشر شد و قبل اون فقط روی وی اچ اس وجود داشت، سینمای باگدانوویچ به جز فیلم " هدف ها – Targets " سینمای آسیب رسان و منزجر کننده ای نیست که بیننده را آزار دهد، سینمای او مبتنی بر عشق و لحظات خوش است و گاه درام هایی نظیر " آخرین نمایش فیلم " هم بین برترین های او قرار میگیرند. فیلم They All Laughed خیلی بزرگ نیست در واقع اصلا بزرگ نیست، شخصیت ها همه شاد هستند، روند شاد است، هیچ شخصیت بد بارزی وجود ندارد، همه عاشق می شوند همه دوست دارند و همه به خوبی با هم رابطه دارند، حتی اونی که رنجیده می شود بار فیلم را به سمت درام نمی کشد و باز خود عاشق می شود ! به همین راحتی !

این آخرین فیلمی می شود که در آن آدری هپبورن معروف نقش بارزی دارد، در این فیلم رابطه های عاشقانه اکثرا مخفیانه هستند، شایعه است خود آدری هپبورن و بازیگر نقش روسو نیز از فیلم " Bloodline " رابطه عاشقانه ای با هم داشته اند.

جالب است بدانید که خود کارگردان با بازیگر نقش دولورس درطول این فیلم رابطه عاشقانه ای را شروع میکنند، رابطه ای که منجر به مرگ بازیگر می شود، شوهر او کارآگاه خصوصی را استخدام می کند تا همسرش را زیر نظر بگیرد و بعد از طلاق و شروع زندگی با باگدانوویچ همسر این خانم او و خودش را می کشد.

این فیلم پایان " هالیوود جدید " را موج نوی آمریکا هم محسوب می شود، فیلم هایی که در استودیو ساخته می شدند ولی کارگردان کنترل کامل داشت ولی بعد از شکست تجاری این فیلم و 3 فیلم قبل تر از آن بود که دیگر استودیوها اجازه کنترل کامل بر فیلم داشتن را به کارگردان ندادند.

فیلم They All Laughed را علاوه بر تارانتینو، وس اندرسون هم تحسین کرده است ولی از نظر من فیلمی که من آن را در دسته Good Feeling Movies قرار میدم آنقدر شاخص نیست که بتوان آن را جزو شاهکارهای کارگردان قرار داد.

شاید این شخصی ترین فیلم کارگردان باشد و دو دختر خودش هم در فیلم بازی کنند ( دخترهای روسو ) بطوریکه خودش می گوید " شاید بهترین فیلم من نباشد، ولی فیلمی ست که از همه بیشتر دوستش دارم " و شاید بتوان آن را واقعا یک آینه منعکس کننده از روایط واقعی حتی بازیگرهای خود فیلم و کارگردان دانست و حتی فیلمی ست که بسیار سریع ساخته شده است ولی همانطور که اشاره کردم، فیلم خوبی ست ولی شاهکار نیست و نمی توان آن را بین بهترین های کارگردان دانست حتی اگر خودش بسیار بزرگ باشد 🙂

فیلم بعد از مرگ بازیگر نقش دولورس توسط هیچ استودیویی پخش نمی شد چون آن ها از تبعات آن و با توجه به تراژدی پیش آمده می ترسیدند ولی خود کارگردان 5 میلیون دلار برای انتشار فیلم هزینه کرد، هزینه ای که بعد از شکست تجاری فیلم برای او جز بدبختی چیزی به بار نیاورد.

نمره ی من 6

فیلم زیرنویس انگلیسی ندارد

مطالب مرتبط

بررسی فیلم The Happiness of The Katakuris بررسی فیلم Raba lyubvi بررسی فیلم Die Schweizermacher بررسی فیلم خاطرات بریجت جونز