یادداشتی بر سینمای جالو – مقاله اول

یادداشتی بر سینمای جالو

 به سینمای زرد ایتالیا، برتر از اسلشرهای آمریکایی و Splatter های اروپایی خوش آمدید ! به دنیای وحشت، التهاب، پریشانی های روح و روان، پس زمینه های روانی و جیغ های ممتد دختران، چاقوهای تیز، چهره های مخفی، پلات های مختلف برای بالا کشیدن ارث و میراث و ثروت، به دنیایی که در آن هیچ چیزی ثابت ندارد، به دنیایی از لنزهای عجیب غریب، حرص و آز، به دنیایی از هنر…. به سینمای جالو خوش آمدید !

سینمای جالو نظیر نوآرهای آمریکایی برای من یک بخش متفاوتی از سینما است، جالو و نوآر دو بعد مختلف هستند، یکی از آن ها سیاه و سفید های دوست داشتنی، سینمایی آکنده از نور و سایه و دیگری سینمای رنگ، سینمایی آکنده از وحشت و التهاب و تمامی بخش های تیره نوآر را در غالب رنگی دارد…… جالو یعنی هنر، جالو یعنی یک سبک نظیر نوآر که در آن حرف های زیادی برای گفتن است و فیلم های بزرگ ناشناخته ای قرار دارند.

پوسترهای فیلم های جالو خود دنیایی از هنر هستند و هیچ بخشی در سینما artwork شبیه فیلم های جالو ندارد.

سینمای جالو هم نظیر نوآر شروعش از رمان های جنایی و رازآلود ایتالیایی بوده است، جالو به معنی زرد است و همین رمان های سخیف پایه گذار سینمای بی نظیری بودند که سال ها بعد علاقه مندان زیادی را به سوی خود جلب کرد، کتاب های جنایی که کاورهای زرد رنگی داشتند و بسیار ارزان بودند.

در دهه 60 بود که اکران این نوع فیلم ها شروع شد، فیلم هایی که از این نوع رمان ها اقتباس می کردند و به زودی تکنیک های مدرن سینمایی هم وارد دنیای این فیلم ها شد تا سبک بی همتایی در سینما بوجود آید، به گفته بعضی ها حتی ژانر، ژانری که در آن وحشت و ترس حرف اول را میزد، وحشت و ترسی که از پیش زمینه های روانی نتیجه گرفته می شود. این نوع فیلم ها بویژه در دهه 70 با کارهای داریو آرجنتو، ماریو باوا در اوج خود بودند.  

مشخه های فیلم های جالو عبارتند از سینماتوگرافی خیره کننده، ضرب آهنگ های غیرعادی موزیک، قتل هایی که در آن  خونریزی و جنایت کمی غلو شده و برجسته تر است. با گذشت زمان به این عناصر استفاده از عنصرهای جنسی و برهنگی هم اضافه شد تا جالو سبکی باشد متفاوت تر و بیشتر اسم " فیلم های درجه دو " را به خود بگیرد.

در فیلم های جالو، قاتل هایی می بینیم که جنون دارند، منزوی هستند و یا روان پریش هستند و همیشه یک پس زمینه روانی و یا جنبه های تاریک روح است که هدایت کننده حوادث و جنایت های رخ دهنده در فیلم است.

از آقایان سبک جالو می تواند به سرجیو مارتینو، داریو آرجنتو، ماریو باوا و چندین کارگردان دیگر اشاره کرد که به مرور ایشالا آثار آن ها در سایت معرفی می شود.

مطالب مرتبط

یادداشتی بر سینمای جالو – مقاله دوم بررسی فیلم La notte che Evelyn uscì dalla tomba بررسی فیلم The Iguana with the Tongue of Fire بررسی فیلم La dama rossa uccide sette volte